Skip to main content

De eerste herinneringen ...

De eerste herinneringen ....

reisverslag world servants anloo zuidlarenHet is al weer ruim 2 weken geleden dat we aankwamen in Zuidlaren. Daarmee lijkt een project dat meer dan een jaar in beslag nam ook “zomaar” weer ten einde. Ik heb, net als alle deelnemers aan de hand van de 300 foto’s het verhaal nu een aantal keren verteld. In mijn verhalen komt in ieder geval steeds naar voren hoe prachtig het was om met zo’n grote groep Zuidlaarders dit project te doen , en de enorme inzet en flexibiliteit van iedereen om er een succes van te maken. Dat er weken lang, ondanks de verschillende fasen van buikloop en onverwacht slechte en koude regendagen geen wanklanken zijn geweest vind ik heel bijzonder. “Be flexible “ hebben we meer dan waar gemaak.


In het verhaal dat ik vertel komt ook steevast het bezoek aan Don Ramiro naar voren, die ons, nadat hij ons had ontvangen onder een blauw zeiltje op zijn wat aangeveegde erfje, ontroerd een deel van zijn levensverhaal vertelde. De handen van Hommo en het verhaal dat je erbij mag vertellen over onderlinge verbondenheid en liefde die over grenzen gaat is mooi om te vertellen. Ook het enthousiasme van Omar, die nadat Carlos vertrok naar mIdden Amerika, het stokje overnam en een grote persoonlijk verbondenheid met de deelnemers vond is een belangrijk deel van mijn mooie herinneringen. Zijn lach en gastvrijheid en zijn hartelijkheid waarmee hij ons steevast liet lachen op de groepsfoto’s zijn mooie herinneringen. (bolivaaaa!).

De bezoeken aan het seniorencentrum, waar met veel betrokkenheid door lokale mensen tegen een kleine vergoeding gezorgd wordt voor meer dan 80 senioren heb ik zelf mooi gevonden. Al voelde het soms wrang om na een knuffel, een handruk en heel veel kussen stiekum weer de desinfect gel te gebruiken. Ik vond het mooi dat er zoveel deelnemers waren die echt hun best hebben gedaan om op deze manier aandacht aan de senioren te geven. De foto’s van de senioren met moderne leesbrillen van opticien van Baal, die door de mensen van het seniorencentrum op facebook zijn gezet, bekijk ik nog met veel plezier.

Natuurlijk was het een beetje teleurstellend dat we de muren van het gebouw niet op de gewenste hoogte hebben gekregen. Maar na de verhalen van de storytellers Christina, Eva en Miriam heb ik er alle vertrouwen in dat ook dit project van World Servants goed gaat eindigen. Christina, Eva en Miriam hebben bezoeken gebracht in Samaipatta en El Torno aan voormalige projecten en kwamen terug met geruststellende verhalen. Het project BO215 zal ook zeker op die manier zijn doel bereiken.

Bouwen voor een ander en bouwen aan jezelf. Dat bouwen aan jezelf, eens samen nadenken over niet alledaagse vragen, en je soms kwestbaar opstellen in een kleine groep werd ook een belangrijk onderdeel van deze reis. Ik ben blij dat er onderling vertrouwen was om onderwerpen en ervaringen te delen. En ik hoop van harte dat we elkaar blijven zoeken als het “even niet zo gaat zoals we graag willen”. Het engelenspel kent daarom eigenlijk geen einde. Het is goed om elkaar te blijven vertrouwen en aandacht voor elkaar te hebben.
De dagelijkse verhalen die door Fred en Aline zijn gemaakt kloppen best vaak. Samen met de foto's is er een mooi beeld ontstaan van alle dingen die gedaan werden. De ervaringen en de contacten met mensen blijven soms misschien wel het langst bij. Zeker als ze oprecht zijn, zoals de kleine Boliviaanse mevrouw die de dag voor ons afscheid ons huilend kwam danken voor onze bijdrage aan haar dorpje of die hele kleine mevrouw van het seniorencentrum die nog sleutelhangers kwam brengen.

Ik kijk er met erg veel plezier op terug. Wie weet zijn er nog anderen die ervaringen willen delen via de website. Ik ben er benieuwd naar, en ik geloof dat al die mensen (per dag zo’n 200 unieke bezoekers op de website) ook graag onze ervaringen willen horen!

Ik geef daarom de pen ook door .... aan hem of haar die iets wil delen!