Wie een kuil graaft... die ontvangt €500,-
"Hoi, ik heb 3 a 4 mensen nodig die een zaterdagochtend of middag een gat willen graven in iemands tuin op 2 of 9 juni. Levert 250-300 euro op dus dat is best veel! wie kan er helpen?" Zo luidde de oproep die Kars een paar week geleden in Ghana Whatsappgroep stuurde. "Een gat graven" zult u vast denken "dat is echt sterkemannenwerk". En misschien heeft u daar ook wel gelijk in, maar het waren niet de sterke mannen, maar 4 dames en Rik die zich voor de klus hadden aangemeld. Niet meteen de fysiek meest sterkste mensen uit onze groep, nee dat klopt. Maar wel de meest gemotiveerden en dat is ook wat waard! Om toch nog maar wat spierballen in de strijd te gooien, voelde ik mij daarom dan ook geroepen om de dames een handje te gaan helpen.
Goed. 9 juni, 9 uur 's ochtends. Suzanne, Floor, Marit S, Yara, Rik en David. Allemaal met de schep op de fiets, opzoek naar het juiste adres. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming, werden we hartelijk verwelkomt door Wim. Hij stelde zichzelf, zijn vrouw Willa en zijn ex-oppaskindje (die inmiddels zeker 35 jaar oud was), Sander aan ons voor. Sander deed wel eens vaker klusjes voor Wim en hij was blij dat hij vandaag hulp kreeg van ons.
Na het voorstelrondje was het tijd om aan de slag te gaan. Van tevoren was al aangegeven wat de afmetingen van het gat ongeveer moesten worden en ik had, geheel onterecht, het idee dat het niet zo veel voorstelde en dat we wel binnen een paar uurtjes klaar zouden zijn. Toen de bovenste graslaag was weggeschept en in kruiwagens was afgevoerd, werd het duidelijk dat we zeker niet in "een paar uurtjes" klaar zouden zijn. Gelukkig kregen we net op dat moment versterking. Herman kwam de tuin binnen lopen en voor dat hij het wist stond hij met een schop in z'n handen tot zijn enkels in het zand. Maar goed, dat gat moest in de grond. Dus wij met z'n allen spitten, scheppen, kruien en dat dan steeds weer opnieuw. De zon scheen amper maar het was erg warm en daarom moest er veel gedronken worden. Gelukkig werd er goed voor ons gezorgd, want Willa had de hele tuintafel afgeladen met eten en drinken en er werd dan ook geregeld een pauze ingelast. Het enige wat nog miste was een lekker muziekje op de achtergrond.
Dat probleem werd snel opgelost, want Marit Slob was mee. Fun fact over Marit. Hoe vermoeider ze wordt, hoe meer ze gaat praten. En dat hebben we geweten ook. Het ene na het andere onderwerp passeerde de revú en menig radiopresentator zou jaloers zijn geweest op de manier waarop Marit ze allemaal zo vlot aan elkaar kon babbelen. Er kwam maar geen einde aan...
Helaas liet de andere helft van de familie Slob ons halverwege het graafavontuur juist behoorlijk in de steek. Rik moest werken bij de Blokker (waarvan we natuurlijk allemaal hopen dat die een paar bladzijden kopen uit de Zuidlaarderscheurkalender)... Maar vooruit, Rik had goed z'n best gedaan toen hij er nog was, dus zand erover en door scheppen. Het gat werd steeds dieper en dieper, wat het alleen nog maar zwaarder maakte, want we kwamen op het punt dat we al het zand omhoog moesten scheppen om het over de rand te krijgen. Daar werd het verzameld op een grote bult, die vervolgens keurig werd aangeharkt door Suzanne. Rond lunchtijd lastten we weer een pauze in, waarin we ons tegoed deden aan de broodjes met kaas, vlees en af een toe wat zand (want dat zat echt letterlijk overal). Gelukkig was dat geen probleem, want zand schuurt de maag en zo konden wij met volle buikjes weer beginnen aan de laatste graafetappe van die dag. We deden nog een schepje bovenop het graaftempo en het duurde niet lang tot het gat diep genoeg was (bijna 2 meter!) en we de watertank die er in moest, konden plaatsen.
Misschien was het geluk, misschien waren we gewoon goed op elkaar ingwerkt, maar tegen alle verwachtingen in ging dit karwei soepeler dan ik me aan het begin had durven voorstellen. 2 man in de kuil die de tank op zouden vangen en de rest had de taak de tank rustig het gat in te laten zakken. Nou, zo gezegd zo gedaan. Vervolgens pakten we nog één keer de schep met onze beblaarde handen vast en begonnen we het gat weer voor een groot deel dicht te gooien.
Half 2 was het, toen we de klus hadden geklaard. Wim en Willa waren erg tevreden en bedankten ons hartelijk. Als klap op de vuurpijl besloten ze onze vergoeding te verhogen tot maar liefst 500 euro! Voor zover onze armen daar nog toe in staat waren gaven we ze een hand. En met een week lang spierpijn in het vooruitzicht stapten we op de fiets, zwaaiden we nog 1 keer over onze schouder en reden we weg. Op naar een warm bad met veel sop.