17-07-2015
Allereerst 1000 maal sorry voor het misbruiken van jouw bladeren. Het is natuurlijk niet de bedoeling om zo’n fabuleus dagboek te gebruiken om de score bij te houden met klaverjassen. Maar dat terzijde.

De dag begon zoals vele andere dagen; de lucht was grijs, het was koud, de honden hadden de smaak van het blaffen goed te pakken en de fissakamer was weer eens ouderwets te laat. Kortom: de routine was al aardig op weg om ons flink bij de lurven te pakken. Overigens werd deze routine bijna verstoord door een wekker die expres een uur te vroeg was gezet door Lianne Margje Scholte. Verdere details zijn bij haar af te halen. Enfin, ontbijt werd zeer goed gecoördineerd door Florien Sofie, beter bekend als Olga Commandeur. De GMG’s gingen voorspoedig, al gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat ik het thema niet meer kan noemen. Wist je trouwens dat Don Adolfo uitgebreid krantje zit te lezen, terwijl wij onze diepzinnige GMG7-gesprekken hebben?

Rond 9 uur gingen er vrij veel luitjes mee naar de bouw, omdat velen zicht weer in de onderste regionen van het 5-fasen model bevonden. De mama’s in de keuken hadden zich voor de lunch weer flink uitgesloofd en wisten een soortement gefrituurd slaatje op tafel te krijgen. Zelfs Snackerie Notten wist er zijn vingers bij af te likken. ’S Middags bij de bouw kamen er 2 grote trucks en een shovel. Wat precies de bedoeling was wist geloof ik niemand, maar ’t zag er wel leuk uit.

Naast de bouw werd er ook weer een ziekenhuis-bezoek gepleegd. Hierover valt geloof ik niks meer te melden dan gister. Na de bouw werd er door een ieder boodschappenlijstjes gemaakt en hiermee ging boodschappenservice Nadia dan ook snel aan de slag. Twee Snickers en Cola voor JT en GW. Ikzelf moest ’t zonder Snickers stellen, want er werd commissie geheft.

Na de warme douche wachtte de warme maaltijd, bestaande uit een aubergine en een knoflookbroodje. Erg lekker. Daarna volgde een avondprogramma en een gezellig kampvuur. Hier hebben we dan ook het Bolivia-lied afgemaakt. Nu nog een titel. Iemand ideeën?

-xxx- Jaap

18-07-2015
Hallo bergje papier,

De dag begon vandaag met een verhaal van Wilma over iemand, niemand en iedereen. Dit verhaal was zo ingewikkeld, dat ik oprecht het idee heb gehad om een schema op te gaan stellen.

Na het ontbijt vertrok een kleine groep met de motortaxi naar een koffieplantage. Wilma had met de tolk overlegd of we misschien rustig in een rij met stafleden aan de uiteinden konden gaan rijden. Maar of er nou sprake was van miscommunicatie of dat de motorrijders het niet hadden met veilig en rustig rijden, nog voordat Wilma was uitgesproken steeg er een berg zand en lawaai op waarin Florida en Mariëlle naar het eind van de straat verdwenen. Na een fantastisch adrenaline-opwekkende rit arriveerden we bij de koffieplantage. Bij de plantage werden we begroet door twee kleine puppies en werd Wilma’s haar nauwkeurig bestudeerd door een papegaai.

De tocht vervolgde zich over een lang en modderig pad naar de plantage, die bestond uit deels koffieplanten en deels mandarijnenbomen. Nadat een halfuur te hebben gewerkt als dwangarbeider, hadden we nog niet eens een halve emmer gevuld. Naast de bessen en een vrouw die nergens wat van leek te begrijpen, kwamen we ook nog giftige insecten tegen die konden leiden tot bulten zo groot als een voetbal. Bij het vertrek van de plantage, net voor het naar binnen stouwen van overheerlijke, grote, oranje, sappige mandarijnen, bleken er niet genoeg motoren beschikbaar. Daardoor moesten we wachten in een provisorisch bushokje die gesitueerd was op een reusachtig mierennest. Uiteindelijk kwam er een taxi-vrachtwagen waar Mariëlle, Shakira en ik opgevouwen zaten naast de niet echt spraakzame chauffeur. Twan beschreef die achterbak als knus en David testte zijn lenigheid.

Toen we na een stukje rijden een strand aan de Willie Wonka rivier bereikten, reed de vrachtwagen – onder luid gegil van een welbekend persoon – de rivier in. Bijna de overkant bereikt, werd de vrachtwagen echter enkele meters meegesleurd met de rivier waarbij het gegil overging in gekrijs. Ook liep Mariëlle doorweekte schoenen op. Terug in El Torno legde de man nog wat dingen uit over de koffie en werd er 8 kilo koffie op de kop getikt. Tijdens de lunch vond de maaginhoud van Bas een nieuwe plaats op de spullen van Daniël en konden we genieten van de afruimservice van GMG 8.

’S Middags waren er twee activiteiten: bouw en kinderwerk. Op de bouw is er wederom volop gemetseld en is er een plakkaat gemaakt waar BO215 en het hypermoderne logo van World Servants op werden gezet. Ook heeft Kars de ijzeren pot begraven. Bij het thuisfront werd tegelijkertijd een kinderfeest gegeven. Compleet met schmink, zaklopen en nagels lakken. Wel was er discussie of Martijn nou wel echt op een piraat leek en of de kinderen waren geschminkt als panda of doodskop. Daarnaast is bekend geworden dat Alexis naast het op Twans rug rijden ook kan zingen. Tegen de avond waren er huisbezoeken waarbij GMG 2 werd volgepropt met kokosdonuts en GMG 3 het spel ‘hoe oud ben ik?’ ging doen, waar het gastgezin ongelofelijk in faalde. Het avondprogramma ‘op de streep’ was vrij emotioneel en bestond uit praten in groepjes en een peiling van de mening over uiteenlopende stellingen. Ook werden de sterren bestudeerd en vastgelegd door Bart en daarna heeft een ieder zijn slaapzak met vangnet eroverheen opgezocht en maakte men zich op voor de volgende dag.
Rob

19-07-2015

Lief dagboek,
Vandaag alweer de 16e dag van onze reis en dus nog 4 nachtjes slapen voordat we thuis zijn. Stiekem telt iedereen de dagen af.

De dag begon anders dan anders, namelijk een halfuur langer uitslapen. Behalve Ismay, onze vroege vogel. Na het ontbijt ging iedereen zich opdoffen voor de 2.5 uur lange kerkdienst. De heren glad geschoren, blouses en zelfs een stropdas om. De dames in lange rokken/jurken en her en der een make-upje op. Iedereen chapeau!

Eenmaal in de kerk zocht iedereen een plekje op: om verder te slapen, spelletjes te doen of om toch nog een glimp op te vangen van de Boliviaanse dienst. De dingen die opvielen tijdens de dienst waren dat de locals eerst knielden en baden voordat ze gingen zitten, baby’s verschoond werden in de kerkbanken en veel mensen elkaar/ons de hand gaven om elkaar een gezegende dienst te wensen. Er zijn ook gelijkenissen met onze dienst. De collecte en de kindernevendienst zijn ongeveer hetzelfde als bij ons. Na ons spetterende optreden schudde Omar ons nog even extra wakker met zijn brullende gebed.

Eerst gauw lunchen om vervolgens de markt van El Torno over te struinen. Ondanks de vele fruit/groente kraampjes, wisten de meesten toch nog een souvenir-kraam te vinden. De alpacasleutelhangers werden in grote getalen gekocht. Wat het overigens ook goed deed, waren de armbandjes. Toen het klokslag 3 uur was, haastte iedereen zich weer terug naar het basiskamp, omdat we om 15:30 werden verwacht bij El Bouwput voor een heus potje ‘Bolivian Games’. Aangezien Omar al de gehele dag in zijn auto met een microfoon, wat niet meer was dan een stel boxen op wielen, alle inwoners van El Torno aan het aansporen was om ook vooral die gekke Hollanders te komen verslaan, konden wij deze kans natuurlijk niet verstek laten gaan. Wij kwamen in onze o-zo-sportieve outfit, zoals de Bolivianen al gewend waren, een halfuur te laat. Let the games begin! Eerst het zaklopen, wat al een komisch gezicht op zich was. Daniël die zijn zak net boven de knie kreeg, Martijn die op charmante wijze ter aard stortte en Thomas N die als uiteindelijke winnaar over de finish kwam. Dit werd vervolgd door het ei-lopen waarbij niemand gewonnen had omdat bij iedereen het ongekookte ei viel. Bij het spel met de porseleinen piñata sloeg Sharon Shakira bijna op het hoofd en ging Erik als een wilde op het publiek af. Als klap op de vuurpijl deden we nog een bijzonder potje touwtrekken en een estafette. Kortom, strijd nooit tegen Hollanders, want wij slaan genadeloos toe!

Na een fantastische maaltijd met hamburgers en friet, kregen we als afsluiting een lokale modeshow en een dansoptreden. Niemand begreep echt het nut hiervan en sommigen smeerden ‘m dan ook naar bed. Twan besloot echter zijn heupen in de strijd te gooien en ging los op de dansvloer. Helaas voor hem heeft Frank gewonnen. Dit was het einde van de dag. Oogjes dicht en snaveltjes toe. Slaap lekker lief dagboek.

Floor

20-07-2015
Lief dagboek,

Bijna dacht ik je te kunnen ontlopen, maar met dank aan Floor (echt bedankt Floor) is het nu mijn beurt.

Even speel ik met de gedachte er een goed verhaal van te maken. Lekker kort dus of zelfs nóg korter. Maar de groepsdruk wint het toch en ik besluit een verhaal te schrijven, net 1 zin langer dan het kortste verhaal tot nu toe.

De dag begint voor mij net iets later dan normaal. De wekker van 05:45 heb ik niet gehoord en het is inmiddels 06:10. Net vroeg genoeg om voor de meute aan rustig wakker te worden. Het begin van een speciale dag. Het is de laatste bouwdag, de laatste bejaardendag, het laatste bezoek aan het ziekenhuis en natuurlijk de overdracht van El Bouwplaats aan de lokale overheid. Na het gebruikelijke ontbijt om 07:00 uur, met vers gebakken broodjes en een kop koffie, ben ik er klaar voor. Op de bouwplaats wordt de laatste zak cement vakkundig door de deelnemers verwerkt. Er is de laatste weken erg veel werk verzet. Ondanks het kleinere aantal bouwdagen, het gewijzigde bouwplan en 2 verregende dagen, zijn we erg ver gevorderd. We mogen trots op onszelf zijn. Herman heeft de dagleiding op de bouw zodat ik lekker zelf kan beunen. Herman, bedankt voor de prettige samenwerking. Naast metselen kunnen we beginnen met het opruimen van de bouwplaats en het klaarzetten van alle houten planken en balken voor gebruik bij het volgende project.

Tussen de middag krijgen we een barbecue aangeboden door het gemeentebestuur. Naast Buurtburgemaestro Don Ramiro is ook de net gekozen Über-burgemaestro van El Torno met zijn gevolg aanwezig. Na het feestmaal gaat een deel van de groep naar de bouwplaats om de laatste kolommen vol beton te storten en verder het gebouw te versieren.

Ik ben één van de uitverkorenen om het ziekenhuis te bezoeken. Omdat El Burgemaestro

- die overigens zelf de bus bestuurde - met zijn gevolg mee was, kreeg het bezoek een extra officieel tintje. Voorafgaand aan de rondleiding was een officieel gedeelte wat ons de kans gaf de zakken met overgebleven watten en een symbolische cheque van €500,- te overhandigen. Hoewel het hoofd van de administratie aanwezig was, is het tot op heden niet gelukt het IBAN-nummer te bemachtigen. Dat men met cash geld beter om kan gaan, bleek direct aan het begin van de rondleiding toen er wat flappen van eigenaar wisselden. Een van de betrokkenen was El Überburgemaestro. Het ziekenhuisbezoek was zeer interessant. De conclusie was dat wij blij mogen zijn met onze Nederlandse ziekenhuizen.

Na terugkeer op de thuisbasis konden we gelijk door naar de bouwplaats voor de officiële overdracht. De kliniek in wording was mooi versierd. Na een aantal speeches, waarbij die van Miriam er met kop en schouders bovenuit stak, liepen de mensen van POM en de lokale overheid het gebouw binnen. Omdat het goede werk van de “wortels” ook op het kantoor van El Burgemaestro was doorgedrongen, werd een nieuwe overeenkomst met POM getekend. Dit zal uitmonden in een aantal nieuwe projecten in El Torno de komende jaren. Na het eten was het tijd om te beginnen met de voorbereidingen voor de terugreis. Dus opruimen en tassen inpakken. (Mirjam en Christina waren een groot deel van de avond bezig het logo op een stuk ‘alu’ te schilderen) Na het harde werken was er chips en cola. Omdat chips nooit op mijn menu staat en cola eigenlijk alleen met iets erdoorheen, en de oogleden aardig zwaar werden, heb ik dit aan mij voorbij laten gaan. In plaats daarvan nam ik plaats in mijn slaapzak onder mijn klamboe en viel ik dromend over mijn 3 meiden in slaap…

Pieter

21-07-2015
Om 6.00 moesten we er uit om de slaapzalen helemaal op te ruimen. Na het ontbijt werd er door de schoolkinderen in keurige rijen voor ons gezongen. Daarna was het tijd om El Torno te verlaten. De buschauffeurs bleken kritischer dan eerder en dus moest er een vrachtwagentje gehaald worden voor de tassen. Rond 9.45 konden we richting Santa Cruz. Onder de reis bleek dat ze in Bolivia waarschijnlijk geen bekeuring voor toeteren kennen. Ook is ‘rood = stoppen’ bij het stoplicht nog niet helemaal ingeburgerd. We hebben een rondleiding van July gehad door het kindertehuis dat zij leidt met Alex. Een terrein van 3 hectare met verschillende onderdelen. Er is ondersteuning en opvang voor kinderen waarvan de ouders overdag werken en ze niet op school zijn. Ook hebben ze opvang voor weeskinderen. Deze wonen samen in huizen als een echt gezin. Verder bieden ze ondersteuning bij traumatische ervaringen. Er wordt geprobeerd iedereen met een diploma voor het hoger onderwijs weg te laten gaan.

Je kunt merken dat het een goed georganiseerd en doordacht programma is en dat er een positieve sfeer is. Heel mooi! Na een cheque overhandigd te hebben zijn we naar het hotel Copacabana gegaan en hebben we ingecheckt. Daarna was het tijd om Santa Cruz in te gaan. Het lijkt alsof ze hier het wereldrecord ‘meest dezelfde winkeltjes’ proberen te verbreken. Bestaande uit souvenirwinkels en feestartikelen. Over historische monumenten is meer nagedacht. De gebouwen hier rondom moeten in een andere kleur zijn, zodat het historische gebouw meer opvalt. Dit wordt, zo nodig, door de regering betaalt. Als afsluiting van deze mooie dag gingen we uit eten. We aten op een dakterras aan één lange tafel met uitzicht op de kathedraal. Op het menu stond salade, patat, verschillende soorten vlees en gebakken banaan. Onder het eten werden de nodige nieuwe profielfoto’s voor sommigen nog gemaakt. Ook hebben we Omar, Sheila en Nathan een cadeau gegeven. Het was aan de afscheidsspeech totaaaal niet te horen welke tolk onze favoriet was. Al met al een top afsluiting van onze reis!

Eva

22-07-2015

Vandaag is de laatste dag op Boliviaans-grondgebied, vandaag vliegen we terug naar Nederland. Om die reden werden de wekkers die ochtend tussen vijf en zes uur gezet om op tijd te zijn voor het ontbijt. Het ontbijt had 06.15 als aanvang. Het was de bedoeling dat de tassen voor het ontbijt klaar zouden staan, zodat we direct daarna richting het vliegveld konden vertrekken. Ons laatste ‘desayuno’ bestond uit broodjes met jam en boter. Daarnaast was er koffie of thee, afhankelijk van wat je geserveerd kreeg. Vervolgens arriveerden Nathan en Omar, die ons zouden vergezellen tot op het vliegveld. Toen de bussen aankwamen, moest alle bagage bovenop de bussen geladen worden. Vanwege laaghangende stroomkabels en soortgelijke zaken was deze aanpak geen succes en moest de achterbank van één van de bussen opgeofferd worden om alle bagage kwijt te kunnen.

Onderweg naar het vliegveld werd één van die bussen aangehouden door de politie. Of dat nou kwam doordat er alsnog een berg met bagage bovenop zat, of vanwege het feit dat de bus misschien wel daardoor enigszins naar rechts helde, is tot op het moment van schrijven in ieder geval nog niet duidelijk geworden. Hoe dan ook, een praatje van Omar was voldoende om de politieagent ervan te overtuigen dat er weinig tot niks aan de hand was.

Eenmaal aangekomen op het vliegveld werd de bagage afgeladen en konden we ons begeven in de richting van de check-in. Nadat de bagage was afgegeven en alle benodigde formulieren waren ingevuld, konden we afscheid nemen van Nathan, Shakira, de koning en Gabi. En toen begon de terugreis echt. De controles op het vliegveld begonnen, stickers, stempels, boardingpasses, groene papiertjes, paspoorten, tassen en mensen werden volledig (en meerdere malen) gecontroleerd. Daniël was niet zo blij met het resultaat. Uit de bodyscanner bleek dat hij geen bolletjes in zijn buik had, dus probeerde hij dat te compenseren met een ruime hoeveelheid M&M’s. Deze hoeveelheid bleek tijdens de vlucht meer dan genoeg te zijn, omdat ook andere leden van de groep grote hoeveelheden chocola inkochten. Hoewel het vliegtuig (alweer, zucht….) geen schermpjes bleek te hebben, was het bere gezellig. Gangpaden werden bezet door servants en een stoelendans in het midden van het vliegtuig kon ook niet uitblijven.

De elf uur gingen snel voorbij en na (eindelijk) een paar goede maaltijden aan boord, arriveerden we op tijd in Madrid. Een leuke stad in het midden van Spanje die wél het hele jaar door aangename temperaturen blijkt te hebben. Vervolgens liepen we door naar de gate voor de vlucht naar Brussel. Na een aantal liedjes gezongen te hebben (waaronder ook met een aantal vreemden), begonnen we aan onze laatste vlucht. Tijdens de vlucht was het erg rustig, zo blijkt ook uit de vele foto’s die van slapende servants zijn gemaakt.

Aangekomen in Brussel hebben we eerst de bagage opgehaald, waarna Jorrick had besloten dat we naar Tomorrowland zouden gaan. We volgden de borden voor de pendelbussen richting het festival, om vervolgens de partybus met als eindbestemming Zuidlaren te nemen. Ook tijdens de busreis was het rustig. Entertainment tijdens de reis bestond uit praten, spelletjes en Eva’s verhaal uit het dagboek. Na een stop bij de McDonalds, met een aantal interessante locals, reden we non-stop door naar Zuidlaren. Na een mooi onthaal was het tijd om afscheid te nemen van elkaar in een grote kring. En zo waren we weer terug in Zuidlaren, waar het een kleine drie weken eerder begon. Helaas zit het project er nu op. BOLIVIAAAA!

Thomas Notten