Reisverslag
Bolivia 2015
Bolivia reis 2015
12-07-2015
Na eindelijk wat langer geslapen te hebben, stonden we op met een overvloed van verhalen over griezelige spinnen. Direct de tassen weer inpakken en matjes oprollen; hebben we dat maar alvast gedaan. Nog een dag zonder GMG-gesprek. Ondanks dat ervaarde ik het toch als een goede morgen. Na het ontbijt met geitenkaas en look-a-like boterhamworst gingen de meesten Samaipata in om kledingstukken, souvenirs, armbandjes etc. etc. te kopen. Of om gewoon lekker rond te lopen in het toeristisch oord. Hierna gingen we met de bussen naar de Inca-ruïnes, een bergtochtje van ongeveer 30 minuten. Maar de motor van de bus bleek niet opgewassen tegen ongeveer 25 man en een steile berghelling. Zodoende moest de chauffeur de helft lozen, om deze later weer op te halen. Misschien maar beter ook, anders had Floor van angst zeven kleuren tegelijk gescheten.
Eenmaal aangekomen bij de ruïnes hebben we eerst maar eens flink genoten van het prachtige uitzicht. Veel potentiële profielfoto’s en een groepsfoto onder leiding van Omar, a.k.a. de lachende koning, zijn gemaakt voordat we aan de tocht begonnen. Best nog een zware tocht, met ongeveer 28 ⁰C een wandeling over een berg. Maar in mijn ogen was het het waard. Ruïnes zoals je ze nog nooit gezien hebt, of nou ja…. Laat ik eerlijk zijn, ik had er meer van verwacht, maar toch wel lekker om op vakantie te zijn. Even weg uit El Torno, even weg van de bouw, even weg van de kinderen en even weg van de senioren. En mij deed dit beseffen dat de wereld werkelijk wonderschoon is. De ruïnes in een werkelijk adembenemend landschap. Mooi dat we dat kunnen meemaken met z’n allen.
Na de wandeling wachtte de lunch op ons. Deze was hetzelfde als wat we de ochtend daarvoor hadden gegeten, maar als extraatje hadden we de keuze om er ketchup, mayo of mosterd op te doen. Na de lunch gingen we de bussen weer in, de chauffeurs durfden het bergafwaarts wel aan met z’n allen. Gelukkig maar, want de tijd zat al op onze hielen. Eenmaal terug bij onze slaaplocatie, konden degenen die niet genoeg hadden gekregen van het winkelen weer de markt op. Het moest wel snel, want dan konden we het avondeten op het normale tijdstip opeten. Maar achteraf gezien was er toch voldoende tijd om door Samaipata te slenteren omdat bleek dat er een band lek was. Velen aanschouwden het gevecht tussen de chauffeurs en vastgeroeste bouten op de eerste rang. Toen het vakmanschap eindelijk zijn vruchten begon af te werpen, konden de matrassen het dak op en begon de reis terug.
Bij aankomst bleek dat de stroom was uitgevallen, maar niet lang daarna deed alle verlichting het weer. Een teken van God. Amen.
Kusjes Gijs
13-07-2015
Nadat we vanochtend – ik ben bij gebrek aan een beter woord toch geneigd het uitslapen te noemen – het uitslapen weer afgeleerd hebben, begon de dag weer als voor het weekendje weg. Omdat het tijdens het weekend gebleken was dat het toch wel lastig was met zo’n grote groep de planning steeds na te komen, was de insteek van vandaag daar extra op te letten; Kars had er zelfs een horloge voor om gedaan. Even later vertrok iedereen naar wat er voor elk groepje op de planning stond, en gingen we zelfs met twee volledige GMG-groepjes richting de senioren, die daar in een prachtig gebouw in alle rust de dag doorbrengen. Bij aankomst bleek dat er nóg meer vrijwilligers zouden komen helpen die dag. Hoewel het voor de bewoners op een gegeven moment niet meer helemaal duidelijk was wie nou van welke groep was, vonden ze het allemaal wel heel fijn dat we er waren. Dat leek in ieder geval wel zo. De Spaanse les van Lotte bleek helaas niet helemaal opgewassen tegen het toch wel een beetje erg brabbelend Spaans van de ouderen. Gelukkig wist Shakira er vaak wel iets van te maken zodat we toch wat met ze konden praten. Het werd bij de ouderen trouwens ook al snel duidelijk dat wij niet zo heel veel meer dan hola, bueno en finito in ons repertoire hadden, en zij begonnen dan ook steeds meer met alleen die woorden het een en ander aan ons duidelijk te maken. Finito was overigens misschien zelfs wel overbodig, omdat de hint van het uitschakelen van het massageapparaat vaak al wel duidelijk genoeg was.
Op de bouwplaats werd ondertussen ook hard doorgewerkt. ’s Ochtends was de bouwploeg wat kleiner dan gebruikelijk. Onder andere door de grote groep die naar de senioren was, en doordat onze thuisbasis inmiddels ook wel een beetje op een medische post begint te lijken. Gelukkig begeleidden Gerjan en z’n hulpjes ze er allemaal goed doorheen en voelden de meesten zich alweer een stuk beter. Het gebouw schiet verder mooi op, en nu de meeste muren al enige hoogte hebben en de uitsparingen voor de deuren zichtbaar worden, begint het steeds meer ergens op te lijken. Leuk om te zien. Eenmaal teruggekomen stond het warme water alweer klaar en konden we voor het eerst sinds het weekend weer genieten van een warme douche.
Na het eten hebben we een kerkdienst gehouden. De preek hadden we bij het ontbijt al gehad van Carlos. Hij heeft ons verteld hoe hij uit een vrij gewelddadig leven is gestapt en zijn leven gebeterd heeft en tot het geloof is gekomen. Hij vertelde het op een inspirerende en overtuigende manier, en omdat onze tolk Nathan het op hoog tempo realtime wist te vertalen naar het Engels, konden we het allemaal goed volgen. De rest van de dienst was dus ’s avonds. We zijn zoals we gewend zijn begonnen met de afkondigingen, van ouderling Jan dit keer. Het blijkt dat hij in Zuidlaren erg goed heeft opgelet, want het bekende riedeltje - tot aan de kindernevendienst aan toe – werd moeiteloos opgelepeld. Toen kind-van-dienst Daniël de kaars aanstak waren we begonnen. Met Kars op de gitaar – en ook één met Jan, is er iets wat hij niet kan – hebben we liederen gezongen. Ook de dames van United werden van hun zomerreces teruggeroepen om het zingen in goede banen te leiden. Een inspirerend verhaal van Kars over het waarderen van andermans kwaliteiten, maar ook die van jezelf, maakte de dienst compleet. Een collecte hebben we niet meer gehouden, maar verder hebben we alle onderdelen wel gehad geloof ik.
Jan en Gerjan hebben vervolgens geheel vrijwillig het afwassen overgenomen van de corveeploeg en hebben die op een heel relaxed tempo gedaan. Het was inmiddels begonnen met regenen en onweren, en dat zou alleen nog maar meer, meer en meer gaan komen.
Martijn
14-07-2015
Vanochtend werden we wakker met een, voor ons Nederlanders, bekend geluid: regen. De meesten hadden ’s nachts ook al onweer gehoord, hoewel het een enkeling ook op bijzondere wijze gelukt was om daar doorheen te slapen. Al vrij snel bleek dat de regen voorlopig niet zou stoppen. Er werd een alternatief programma opgesteld waarbij de GMG naar 11 uur werd verschoven. Dit nieuws sloeg in als een bom en binnen een minuut waren veel bedden alweer gevuld. Nadia en ik kozen er echter voor om de ins en outs van het klaverjassen te leren. Onder het toeziend oog van Jorrick, Erik en later Ismay, brandde de strijd los. Hoewel wij het spel natuurlijk vrij snel door hadden, bleken Jorrick en Erik onze tactieken niet helemaal te begrijpen. Jammer wel, want we bedoelde het allemaal zo goed. De klaver 10 zal mij dan ook nog lang blijven achtervolgen.
Het alternatieve programma werd vervolgens nog alternatiever toen werd meegedeeld dat het GMG een goedemiddaggesprek zou worden om half 2. Aangezien de hele harde regen veranderd was in iets minder harde regen gingen de bikkels van GMG 3 met Pieter op weg om de hangbrug te bekijken. Gewapend met regenjassen, een poncho en zelfs een paraplu begon de tocht. Na heel wat plassen ontweken te hebben kwamen we bij de woeste amazone die de rivier inmiddels toch wel geworden was. Toen we eenmaal op de brug stonden bleek dat het zowaar nóg harder kon regenen, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was echt een heel bijzonder gezicht.
Terug bij het eten bleek dat er behoorlijk wat mensen ziek/aan de diarree waren. Gijs was een van de slachtoffers, en daarom bedacht JT en Jaap het inmiddels beroemde 5-fasenmodel. Dit houdt in:
Fase 1: Lichte verdunning.
Fase 2: Serieuze verdunning die samen gaat met buikkrampen.
Fase 3: Controlevraag: Durf ik nog een scheet te laten? De toiletgang gaat vanaf deze fase met gezwinde spoed. Knetterend komen er nog wat losse stukjes uit.
Fase 4: Het geluid is inmiddels weggevallen, er is alleen nog serieus geklater te horen.
Fase 5: Urineren vanuit het verkeerde gat.
Iedereen is er behoorlijk mee bezig en dat zorgt voor een hoop vieze gezichten. De rest van de middag werd besteed aan tijdschriften lezen, naar de wc gaan en klagen over het weer. ’s Middags moesten er nog wat steigers afgebroken worden bij een vorig project. Toen ik in mijn werkbroek met regenjas bij de poort aankwam zei Rik tegen mij: “Huh, ga jij ook mee Bas?” En zelfs toen ik iets tegen hem zei vond hij het nog steeds moeilijk te geloven. Stiekem zijn we vast toch een tweeling. Het avondprogramma ging ’s avonds ook niet door, doordat er problemen waren met Kars zijn stoelgang. Na een lange, koude, natte dag met ontzettend veel regen hoopt iedereen dat het morgen beter zou zijn. Slaap lekker!
Miriam
15-07-2015
Nadat vele oogjes vroeg open gingen, gingen de meeste om half acht open. Een uur later, wat iedereen wel beviel. Van de dagelijkse rituelen zoals 5 à 10 minuutjes te laat bij het ontbijt verschijnen zoals elke dag, of we gaan werken en de weersvoorspellingen werden besproken. We gingen lekker verder met niks doen want de GMG werd verzet naar 11 uur en later zelfs 2 uur. Maar op het pleintje werd er toch fanatiek niks gedaan met een sporttoernooi waarbij groep 3 won. [Jan, David, Bas, Julia en Martijn]
Mijn groep, GMG7, had cultuur dus gingen we eerst naar de brug met een tussenstop om de rivier te bezichtigen. Bruinkolkend, zoals de WC en de chocoladerivier van Willie Wonka volgens Florida. Eindelijk aangekomen bij de brug was hij inderdaad groot, groter dan verwacht. Aan de andere kant van de rivier had ik geleerd dat de groene plastic tasjes worden uitgegeven bij coca en toen ook nog dat de bolle wangen van mensen vol coca zitten. En dan zie je pas dat eigenlijk de meeste taxichauffeurs onder invloed van drugs zijn en beland zijn op een drugsroute, waarbij overal groene tasjes liggen en iedereen bolle wangen heeft.
Verder was het wel nuttig nieuws dat de fruitsalade goed beviel en dat kleedjes in een paar dagen tijd 40% duurder zijn geworden. Dat wegens een zombie apocalyps. Rik, Joost, Jan en Frank moesten vluchten naar hoger gelegen gebieden om niet besmet te worden. Dag lief dagboek, en ik hoop dat je mijn dyslexie begrijpt.
Frank
16-07-2015
Geachte aanwezigen,
Dag 12 begon als volgt: vandaag begon de dag niet zoals gewoonlijk. We hadden namelijk 2 jarigen in ons midden: Thomas Veening en Inge waren de gelukkige. Na gezongen te hebben en cadeaus te hebben gegeven, begon het ontbijt. Met als smaakvolle afsluiting een appetijtelijk, fraai stuk werk van de keuken. De ziekenboeg had zich ondertussen alweer uitgebreid. Het had zich uitgebreid met de jarige Thomas (helaas).
Na het ontbijt konden we na 2 dagen eindelijk weer bouwen. Het beloofde een mooie dag te worden, totdat Gijs met een nieuwe fase aan kwam zetten. Na diarree nu ook bloed, hoogstwaarschijnlijk omdat het wc-papier bij hem aanvoelde als schuurpapier. Dus bedachten Notten senior en Karlijn een naam voor de ziekenboeg: ‘Het Bruine Rijk’, met 7 verschillende regels.
Vandaag hadden we ook de kans om naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig konden we met de auto (dachten we). We mochten namelijk met z’n achten in een 4-persoons auto. Nadat Anke op schoot mocht bij Inge en ik bij Julia, mocht Shakira op schoot bij de versnellingspook. Eindelijk aangekomen konden we het ziekenhuis bezoeken, waar de schimmel aan de muur zat en 2 kinderen op blote voeten rondliepen. Julia en ik kregen de kans om de 1.5 uur oude baby, genaamd Max Eduardo, vast te houden. Wat een eer.
Gelukkig konden we dineren bij El Burgemaestro, genoeg empanada’s voor iedereen! Hier in Bolivia is het zo dat veel eten beleefd is. Dat was er goed ingeschoten bij Daniel die na 10(!) empanada’s nog steeds niet uitgegeten was. Hij wilde nog een bordje spaghetti, maar helaas voor hem mocht dat niet.
Toen we waren uitgegeten bij de burgemeester, vond Jan dat we hem de handen van Hommo moesten geven. Dit sloeg zo binnen dat de burgemeester haast huilen moest. Hierna vertelde hij zijn verhaal. Hij heeft tot zijn 24ste jaar op straat gewoond en kent zijn eigen ouders niet eens….
Eenmaal weer thuis dachten we het dagboekverhaal van Frank te horen, maar die was hem kwijt. Maar wonder boven wonder kwam het dagboek weer boven water omdat Jaap en Martijn het als kladpapier hadden gebruikt. Ha, ha, ha.
Dit was het wel.
Dikke kus, Sander